Als mensen tegenwoordig praten over het beveiligen van internetverbindingen, gaat het meestal over: IP-adressen vanaf het begin te vermijden. Het is waar dat het vermijden van... IP-adressen heeft een aantal voordelen (het is bijvoorbeeld veel moeilijker om mensen te volgen), maar er zijn ook enkele grote nadelen. En helaas zijn deze nadelen groter dan mensen zich realiseren. Hoewel het nu misschien veel moeilijker is om mensen te volgen, hoe zit het dan met de toekomst? Dus wat is er echt gebeurd?
Het onderzoek naar de Geschiedenis van IPv4 is niet alleen een terugblik op het verleden van internet. Het punt is om te onderzoeken hoe dit gebeurt Internet zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld en wat er zou kunnen gebeuren als we het huidige IP-protocol achterwege laten. Zoals u waarschijnlijk weet, bestaat er niet zoiets als een “veilig” IP-adres, dat wil zeggen: alles Netwerk kan theoretisch kwetsbaar zijn voor monitoring door andere netwerkgebruikers. Zoals u wellicht ook weet, hebben onderzoekers ontdekt dat elke internetverbinding gemakkelijk kan worden verbroken als er een kwetsbaarheid in de computer zit Veiligheid zijn.
Dit roept twee vragen op: Ten eerste, waarom IPv4 überhaupt geïntroduceerd? Er zijn veel theorieën, maar de eenvoudigste gaat terug tot het begin van de World Wide Web rug. Destijds bestond er bezorgdheid over de grote hoeveelheden gegevens die via draadloze verbindingen heen en weer werden gestuurd. (Achteraf gezien is Wi-Fi eigenlijk veel beter dan draadloos!) Een deel hiervan betekende het ontwerpen van een manier waarop IP-adressen met specifieke adressen konden communiceren Computers verbonden zou kunnen zijn – met een specifiek “netwerk” van adressen.
In het resterende veldgedeelte van het oorspronkelijke ontwerp voor IPv4 Er zijn in wezen zeven verschillende klassen IP-adressen. De eerste groep, variërend van nul tot zeven, worden “broadcast”-adressen genoemd. Deze zijn meestal te vinden op Wi-Fi-netwerken. De volgende vijf, variërend van één tot negen, worden “klasse”-adressen genoemd. De laatste drie, variërend van nul tot negen, worden geclassificeerd als “unicast”- of “unicast/broadcast”-adressen.
Met de ‘Klassevolle’ aanpak van IP-adressering Dezelfde set IP-adressen kan voor verschillende doeleinden worden gebruikt. Dit betekent echter dat er een limiet is aan het aantal dat er op een bepaald moment kunnen zijn. dit is dat “ipv4-adres uitputtingsprobleem. Zodra deze limiet is bereikt, kan een gebruiker, bijvoorbeeld een online adverteerder die zijn producten adverteert op een Website aan klanten wilt verkopen – stop met het sturen van verdere adressenaanvragen van dat specifieke bedrijf.
Aan de positieve kant is er een manier om het probleem van uitputting op te lossen IP-adressen vermijden. Er zijn twee manieren om dit te doen. Ten eerste kan het IP-pakket alleen IP-adres en bevatten de ICMP-header, die zelf gereserveerd is voor gebruik met andere IP-pakketten. Ten tweede kan de gehele ICMP-header in één enkel IP-pakket worden verzonden, dat vervolgens de IP-adres heeft als doel. (ICMP-echoverzoek is een ander type verzoek en vereist een ander type antwoord). Een andere methode om het probleem op te lossen Uitputting van het IP-adres Om dit te voorkomen wordt “Multi Protocol Label” of MLPL genoemd, dat door Cisco is ontwikkeld om IP-gebaseerde verkeerscontrole mogelijk te maken.
IP-pakketten hebben een aantal grote voordelen. Ze zenden bijvoorbeeld uit gegevens zeer snel, waardoor downloads kunnen plaatsvinden in een fractie van de tijd die een normale verbinding zou duren. Ze kunnen ook worden gebruikt in combinatie met andere typen protocollen, zoals het RTP-protocol of het ICMPv6-protocol. Verder zijn ze nog niet klaar firewalls die vaak de overdracht van vertrouwelijke informatie kunnen belemmeren. In veel grootstedelijke gebieden zijn ze immers de geprefereerde vorm van netwerken.
Helaas kleven er ook enkele belangrijke nadelen aan IPv4-adressen. Er worden bijvoorbeeld slechts zeven bits gebruikt om er één te coderen IP-adres gebruikt kan zijn. Als dat Netwerk veel verschillende subnetten heeft, elk met zijn eigen IP-adres, worden de IP-adressen te druk en moeilijk te beheren. Dit wordt een “IP-botsing” genoemd. Zelfs als een router de zeven-bits code kan herkennen, is dit mogelijk niet mogelijk IP-adressen in de IP-adressen die in de echte wereld nodig zijn. Ten slotte biedt het, omdat het alleen IP's in een numeriek formaat kan identificeren, geen bruikbaar middel om onderscheid te maken tussen lokaal verkeer en verkeer op afstand, en garandeert dit ook niet. Integriteit van pakketten zelf.
